Die secundo mensis Novembris

“Nubes subsidunt lucidae in lacunis caeruleo colore candentibus et rami delabuntur in sole. Hoc est tempus in quo rideo, in quo lugeo; hoc est tempus in quo gratiam attendo; hoc est tempus in quo felix sum, in quo per rura vagor”. (PPP)

Petrus Paulus Pasolini (Bononiae die 5 Martii 1922 natus; necatus est Ostiae die 2 Novembris 1975) 

 

 

 

Iuppiter et Venus (Fabella Aesopiana rescripta)

Iuppiter et Venus disputant utrum ens vivens mutare possit naturam propriam an non. Iuppiter igitur felem quandam in pulchram virginem mutat et eam in uxorem ducit. Tunc Venus, dum novi sponsi in convivio epulantur, murem inter eos mittit ad puellae morem videndum. Virgo insilit in murem.

Hoc fabula docet: homines scelerati statum mutant, non mores.

DILEMMA CAPTIVORUM

Dilemma captivorum a Rodrigo Peñaloza in linguam Latinam optime conversum infra publico.

Aliquando rationalitas non satis est ut actiones nostrae prospere succedant et ita omnibus placeant, consequentiae enim putandae non sunt omnino in nobis. Ut de his rebus explanem, hic scripturus sum de dilemmate captivorum modo fabellae.

Duo scelesti, nomine Castor et Pollux, fuerunt cuiusdam criminis socii. Custodes, cum probi essent in investigando, illos ceperunt post dies paucos. Ut Castor et Pollux captivi agnoscere cogerentur crimen, custodes ad stationem biocolytarum duxerunt captivos, dein ad carcerem statim eos miserunt, agendi ratione iam plane cogitata.

Ante omnia, alter ab altero seclusus est a custodibus in cellis separatis. Utrique duae optiones tantum datae sunt: aut agnoscere crimen aut non. Postea, utrique dictum est quid iis accidat secundum iudicia eorum. Uterque si agnoscere crimen malvut quam abnuere, ambo in carcere permanebunt annos decem. Uterque si crimen abnuere malvut quam agnoscere, ambo in carcere permanebunt quinque annos. Alter si ab altero discrepat in eligendo, ille qui agnovit crimen in carcere permanebit duos annos, alter autem quindecim. Haec supra dicta patent et nota sunt omnibus (Anglice haec sunt “common knowledge”).

Tabula quae sequitur omnia complecitur quae ad actiones annosque carceris utrique scelesto pertineant:

Ut Castor, Polluce iudicante, quam optime iudicet, de his rebus isto modo cogitat. Pollux si agnoscit crimen, optimum est Castori agnoscere quoque crimen. Re vera, Polluce agnoscente, Castor ex malis eligere minimum debet, quod est, ut Pollux, agnoscere crimen, decem enim annos clausum iri melius est quam quindecim.

Pollux si crimen non agnoscit, optimum est Castori id agnoscere. Re vera, Polluce non agnoscente, Castor iterum ex malis eligere minimum debet, quod est, contra Pollucem, agnoscere crimen, duos enim annos clausum iri melius est quam quinque.

Quodvis est iudicium Pollucis, Castori semper melius est agnoscere crimen quam abnuere, id est, Castori agnoscere crimen est “strategia dominans”. Nihil refert quomodo iudicet Pollux, quia Castori agnoscere crimen est strategia dominans. Ergo, agnoscere crimen est Castoris actio omnino rationalis.

Cum anni captivitatis in tabela dilemmatis captivorum sunt symmetrici, mutatis mutandis, Pollux cogitat omnino similiter, agnoscere igitur crimen ei melius est quam abnuere, id est, Polluci quoque agnoscere crimen est strategia dominans.

Quamvis Dioscuri in antecessum colloqui possint de actionibus iudicandis ut conveniant et uno animo eligant abnuentiam, promissa solvere non est rationale. Quae cum ita sint, quanquam Dioscuris abnuentia ex condicto praestat agnoscentiae criminis, agnoscere crimen est unicum Nash-aequilibrium (NAe) dilemmatis captivorum, hoc modo scriptum:

NE = {Castor agnoscit crimen, Pollux agnoscit crimen}

Fons: https://medium.com/@milesmithrae/dilemma-captivorum-rodrigo-pe%C3%B1aloza-a-d-vii-kal-martias-f4606fe1c1c6

Relata refero

Fertur visor quidam olim visitavisse domum Praemii Nobeliani physicae victoris Danielis (Niels) Bohr et, cum supra ianuam soleam ferream equorum  animadvertisset, incredulus quaesivisse  utrum professor superstitiosus esset, necnon.

Niels Bohr

 

“Minime”, Bohr respondit, “sed mihi dixerunt ea fortunam praebere etiam eis qui in ea non credunt”.

Re vera dicere quid sit fortuna facile non est, nisi utendo illis verbis praeclaris Senecae philosophi: “Fortuna est quae fit cum praeparatio in occasionem incidit”.

De timiditate arborum

Fortasse aliquando per silvas ambulantes, oculis sublevatis, rem singularem observaveratis: rami et foliae arborum creverunt sine totum caelum operire caventes ne ipsi rami ipsaeque foliae tangerent ramos foliasque aliarum arborum.

Hoc phaenomenon, “timiditas comarum” dictum, non facile explicari potest. Secundum  scientiarum diversarum peritos, rami et foliae nonnullorum generum arborum variis rationibus crescunt necnon se invicem tangunt; hoc modo comam formant spatiis vacuis circumdatam. Tales arbores sunt, exempli gratia, eucalyptus, larix Iaponica et abies quae in Alasca virescit.

Experti sumunt arbores  vel tonsuram reciprocam agere, praesertim in locis valde ventosis, vel probabilius comarum fracturam utilem esse ad impediendam multiplicationem specierum insectorum arboribus nocivorum.

Quaecumque sit ratio, haec res obstupidos nos relinquit, quia tale phoenomenum, etsi naturale, opera moderatoris secreti esse videtur.

 

Problemata fere omnia aliquem solvendi modum habent

Estisne singuli? Vultisne animam geminam invenire? Quaeritisne eam indefesse, sed inane? Nolite desperare! Concivis meus solutionem vobis dare quit. Is enim certum habet hominibus omnibus opus esse quodam comite qui metam eorum vitae eis attingere sinat. Propalavit igitur iste Cremonensis opinionem suam in appellatione publica in actis diurnis urbis meae publicata quam infra legere potestis.

Auctor scripti putat homines singulos se bene ostendere debere. Quomodo, fortasse, requiritis. Res simplex est. Cum per viam ambulant sive in pantopolium obsonatum eunt sive in sede ubi laborant sunt, singuli induere debent armillas coloribus differentibus coloratas. Tali modo qui armillam viridem gerit, exempli gratia, significare vult se plane solum et ad ligamina amoris propensum esse. Sed quid de armilla rubra? et quid de flava? De his rebus scriptor tacet. Ad debellandam igitur solitudinem, quasi in semaphorum conversi, ubique sint, spei pleni procedant.

Post duos menses

Longe afui rationibus variis: labor, salus et idearum inopia me averterunt a blogo. Nunc, vacationibus nataliciis sinentibus, ad nugas meas revertor ne amatam linguam Latinam colere desinam. His enim temporibus, ab officiis scholasticis liberata, ad varias res me dico, praesertim ad libros .  Legi igitur nonnulla carmina idiomate vernaculo Romano, vel ut melius dicam “Romanesco”, scripta a  poeta Iosepho Ioachimo Belli, quae valde dilexi. Inter ea maxime mihi placuit sonetum hoc:

Er caffettiere fisolofo

L’ommini de sto Monno sò ll’istesso
che vvaghi de caffè nner mascinino:
c’uno prima, uno doppo, e un antro appresso,
tutti cuanti però vanno a un distino.
Spesso muteno sito, e ccaccia spesso
er vago grosso er vago piccinino,
e ss’incarzeno tutti in zu l’ingresso
der ferro che li sfraggne in poverino.
E ll’ommini accusì vviveno ar Monno
misticati pe mmano de la sorte
che sse li ggira tutti in tonno in tonno;
e mmovennose oggnuno, o ppiano, o fforte,
senza capillo mai caleno a ffonno
pe ccascà nne la gola de la Morte.

Giuseppe Gioacchino Belli (Roma, 22 gennaio 1833)

Auctor: Cynthia Korzekwa – cynthiakorzek Copyright © 2016 Cynthia Korzekwa. All Rights Reserved

Homines huius mundi sicut granula coffei sunt: unus post alterum, omnes ad eandem et unicam sortem eunt. Saepe se ipsos movent, locum mutant et granum magnum parvum granum abigit, et alii alios urgent, se ipsi premunt, concurrunt ut in molam ferream ingrediantur, in rotam dentatam quae eos commolit donec in pulverem conversi erunt. Ita in mundo stant homines, sorte commixti quae omnes rotunde gyrat. Et unusquisque se lente vel rapide movendo, sine ulla plena conscientia, in imum descendit ut omnes in gulam mortis cadant.

Non dissimiliter Erasmus Rotterdamensis dixit: “Vitam hominis esse instar moledini utpote quod semetipsum commolit, comminuit ac confringit…”.

 

Fugit

Fugit¹

Fugit hoc reum tempus.

Fugit.

Et nos flatu trunco

numquam passum tenemus.

---

1. Poëta interretialis nomine Ago Italice hos versus scripsit.

De conventu montano

Conventus possessorum diaetarum. Bene scio, multi vestrum, statim ut hanc locutionem legerunt, tremorem per tergum senserunt. Cum enim citationem ab administratore accipimus, affectus contrarii nos involvunt: ab hac parte participes esse volumus, quia permutationes utiles ad decus domus nostrae augendum statuere desideramus, ab illa parte alio comiti fide digno officium mandare temptatio fortissima est. Talis congregatio enim implicat incommoda numerosa. Utcumque, amotis omnibus moris, decernimus familiaritate coniungi cum vicinis quos ne agnosceremus quidem si eis in via occurreremus.

Tandem ad conventum domuum feriarum possessorum ii, sperans taedii momentis uti ad spectaculum montium in modum theatri circa nos dispositorum mirandum.

Sed valde timebam ne secretarius sive praeses nominarer, quia coram omnes sedere debuissem vel, peius, adnotationes capere: nulla oblectamenta possibilia. Ad me defendendam igitur, quasi in chamaleontem conversa, conata sum fieri ipsius coloris sellae meae ne invite eligerer. Periculo vitato, disputationem secuta sum. Pecuniae computus peior est quam torturae mediaevales et semper est aliquis reliquator, quem fere omnes magno cum contemptu obtuantur. Deinde de causa civili contra vicinum cuius arbores fines nostros invadebant denuo disputatum est, quia, etsi iudex rationem dedit nobis, tamen, administratore cunctante, sententia nondum transcripta est. Administrator etiam accusatus est aliis gravibus criminibus: nec ianuarum phonum reficere nec aedificii nonnullas parietes adtritas gypsare fecit. “Numquam ades, cum improvisa accidunt!” – clamitavit quaedam domina ab imo  conclavi.

“Fantozzi subisce ancora – La riunione di condominio” 

Venit hinc meum gloriae momentum. Novum administratorem proponere opus meum erat. Alii pavidi calamitatis comites enim se tale actum agere incapaces esse declaraverant. Certa boni exitus propositionis meae, suffragiorum scrutinium anxie expectabam. Sed magna cum consternatione  scivi eos ipsos qui ante conventum mihi dixerant se pro me suffragium laturos esse, contra me autem eorum suffragia tulerunt.

Alibi igitur gloria mihi quaerenda erit, in quodam blogo fortasse…

Donec mors nos separaverit

Inter omnes constat sacerdotem sponsum et sponsam matrimonio iungere. Tamen non rare fit ut sacerdos ipse matrimonium disiungere queat. Recordaminine illius fabulae cui titulus est “De avibus rubi” (Anglice “The Thorn Birds”)?

Magnum clamorem suscitavit apud nos casus non dissimilis binorum coniugum qui ex ara ad tribunal tracti sunt ministri Christi causa. Breviter vos certiores faciam. Vir quidam Cremonensis aegre animo fert discidium ab uxore. Quam ob rem eam sequi solet die noctuque. Ita accidit ut quadam nocte in area stativa cuiusdam emporii urbis meae maritus inconsolabilis conspicit uxorem suam in autoraeda sedentem iuxta marem quendam. Is vix distinguere quit quis sit amasius uxoris, non solum quia tenebrae fictae sunt, sed etiam quia coniugis amantis vultus aterrimus videtur. Paulum procedit. Pauci gradus sufficiunt ad virum arcanum agnoscendum: de sacerdote Africano agitur qui sacramenta ministrat in vico ipso in quo coniuges utrique habitant. Dum per fenestram raedae cornutus interius perscrutat, sacerdos, fenestra eadem prompte demissa, pugno vehementer verberat vultum miselli spectatoris. Nunc presbyter, laesionum accusatus, ante tribunal hominum iudicandus erit, sed ante tribunal Christi sacerdos iam declaravit se non esse feminae amantem, sed eius confidentem tantum. “Amici sumus” – enim dixit – “et illa nocte – adiunxit – nos in autoraeda mea amice familiariterque colloquebamur”. Eruntne iudicium humanum et divinum erga istum ministrum Dei tam sollicitum de curis coniugalibus eiusdem generis an valde inter se different? Qui vivet, videbit.