De stilla curiosa

Olim erat aquae stilla cui nomen erat Guttula.

Guttula vivacissima et curiosa erat. Quam ob rem, quodam die, stillula statuit nebulam, in qua habitabat, relinquere ut iter per terram inciperet. Dum lente in terram cadebat, Guttula pulchritudinem mundi sub se notavit. Vidit arbores, flores, animalia et homines qui eam ipsam ad eorum vitam necessariam putabant.

Ubi Guttula tandem terram attigit, in solum penetravit et plantas nutrire coepit. Quae uberes crescere coeperunt et fructus deliciosos producere, qui animantia et homines aluerunt. Ex illo tempore, Guttula iter cum aliis stillis per totum caelum facere gaudebat, ad firmitatem plantarum augendam, ad fluminum cursus implendos et ad mundi pulchritudinem servandam. Tamen, die quodam, stillae permultae vehementem tempestatem concitarunt, quae regionem percussit. Pluviae tam opimae erant ut flumina inundarent et ingens diluvium suscitarent. Guttula  ob incommoda, quae provocaverat, etiamsi non culpa sua, dolore longe afflicta est.

Haec fabula nobis in memoriam revocat ut, etiamsi aqua donum pretiosum sit, devastationem, quando abundat, ferre possit. Maxime igitur interest ut omnes operent ad calamitates naturales, sicut inundationes, vitandas et gentes infirmas protegendas. Stillula nos docet etiam parvam aquae stillam magnam in mundo vim habere posse.

Lepus et testudo

Fabulam scripsi ChatGPT adiuvante. Quid de exitu censetis?

Olim erat lepus festinus, qui in silva magna vivebat. Animal velocissimum erat et semper de celeritate sua gloriabatur. Forte lepus testudinem invenit. Testudo lenta et tarda erat, sed sapientia superabat celeritatem leporis. Lepus eam derisit, dicens: “Quam lenta es! Num me superare potes?”. Testudo serius respondit: “Non celeritas, sed constantia est virtus vera. Si nos ad arborem illuc concurremus, ego vero te, quamvis velocem, in cursu tamen superabo”. Lepus contempsit verba testudinis et quam celerrime cucurrit ad metam. Sed cum ad arborem pervenisset, lassus et fatigatus sedit. Interim, testudo pedetentim ad arborem tranquilla progrediebatur. Itinere peracto, vidit lepum stantem ibi sub umbra arboris. Testudo tunc dixit: “Ut vides, lepus, celeritas non semper vincit. In constantia et perseverantia autem vera virtus est”. Exemplum hoc lepus comprehendit, novit sapientiam testudinis esse maximi momenti, et ab illo die amicitiam cum testudine iunxit.

Declarat haec fabula, multos homines ad res conficiendas egregie natura esse conformatos, sed superbia atque praesumptione perditos fieri. Contra vero, constantia et studio naturae vitia quamplurimos superare.

De dictatore

Si ad conspectum Vladimiri Putin, terribilis Foederationis Russicae praesidentis,  admitterer, hanc neniam a Iohanne Rodari scriptam ei legerem:

De dictatore

Punctum parvulum,

superbum iracundumque,

“Post me – clamabat –

finis mundi adveniet!”

Verba reclamaverunt:

Sed quos gryllos habet in capite?

Credit se esse Punctum-et satis,

et non est aliud nisi Punctum-et nova linea”.

Plane solum in media pagina

in periculo inops consilii et auxilii id deserere,

et orbis terrarum

unam post lineam infra perrexit.

(Gianni Rodari, “Filastrocche in cielo e in terra”, Einaudi, Torino, 1973)

Intervigilium

Omnibus notum est quam horribile scelus bellum esse. Conflictus recens, a Russicis contra Ucrainam suscitatus, nostris sub oculis posuit crimina horrenda ab aggressoribus perpetrata. Nobis tales atrocitates denuntiare desistendum est numquam. Quod fecerunt poetae eximii et antiqui et moderni. Inter eos Iosephus Ungaretti, praeclarus scriptor qui in bello mundano primo pugnavit, in versibus suis bellum aperte damnavit. In carmine cui titulus est “In dormiveglia“, hoc modo condicionem animi sui descripsit dum in vallo erat.

Intervigilium

Subvenio noctem stupratam

Aer transfixus est

sicut tela terebrata

missilibus

hominum

retractorum

in vallis

sicut cochleae in eorum tegmine

Mihi videtur

laboriosa

turba lapidariorum

percutere pavimentum

ex petra lavica factum

viarum mearum

et videor id auscultare

semisomnus

De Summo Poeta celebrando – I

Currente anno MMXXI anniversarium recurrit obitus Dantis Alagherii, qui vita defunctus est anno MCCCXXI, die XIV mensis Septembris, Ravennae. Dantes, Summus Poeta a nobis Italis appellatus, quia pater linguae Italicae putandus est necnon pater patriae nostrae, celeberrimus toto in orbe terrarum est maxime quia Divinam Comoediam scripsit. Opus narrat Dantis iter ad caelorum regnum et visionem Dei, Inferno Purgatorioque visitatis, ducibus primum Vergilio deinde Beatrice, muliere quam Dantes semper caste amavit.

Nos Itali iam a mense Ianuarii variis modis DCC annos praeteritos post poetae mortem celebrare incepimus: lecturas Dantis, expositiones, spectacula instruximus et multa alia eventura sunt hoc anno MMXXI, qui “dantescus” a nobis nominatus est, id est annus Summo Poetae dicatus.

Ego quoque poetam quem maxime inter alios diligo commemorare volo, non modo sollemni, ut saepe fit, sed levi ac amoeno. Decrevi igitur in linguam Latinam vertere nonnullas narrationes pictas, quas Marcellus Toninelli collegit in libro cui titulus est “La Divina Commedia a fumetti”.

Ecce narratio prima. Laete fruamini, lectores!

De sororibus venustis

Olim erat in terra remota quaedam vallis amoena, excelsis montibus circumdata. In valle erat parva humilisque casa, in casa duae puellae. Quamvis utraeque venustae essent, non utrisque erat eadem indoles. Altera enim loquax erat et semper negotiosa, amicis suis amasioque saepe conveniebat et forma delectabatur atque formam curabat. Altera contra sola permanere malebat et, seriis cogitationibus rapta, omnium aliarum rerum neglegens tantum animam suam servare volebat ab omni dolore sollicitudineque. Quam ob rem consortium humanum vitabat et amorem recusabat. Ad eam puniendam Amathusia Venus fecit ut virgo ancilla Mortis fieret. Sic quotiescumque aliquis eam per viam procedentem videbat certus erat se mox moriturum esse et rapide domum revertebat ad se ipsum protegendum. Nolebat illa munus suum absolvere et praesertim homines bonos virtuteque eximios commonere conabatur ne ianuam aperirent, si forte audivissent ostium percutere. Non omnes tamen eius monitum mente tenebant. Inter eos scriptor quidam eximius portam suam saepe semihiantem relinquebat ut amici qui eius scripta legere cupiebant libere facileque intrare possent. Non difficile fuit morti ianuam patefacere, ancilla silenti.

Fabula docet: nemo mortem vitare nec decipere potest.

Gustavus Klimt, De vita et morte

---

P. S.

Fabulam scripsi in memoriam Stanislai Tekieli, “Ephemeridis” conditor , qui recenter de vita nimis cito decessit. Eius scripta legi possunt etiam in blogo http://iconoclastes2.blogspot.com/ .

De locis communibus (fabella moderna)

 

De vulpe et asino

Olim erat asinus qui vulpi occurrit

Vulpes coepit loqui

Facere ratiocinationes

Elucubrationes

Laqueos linguae

Hyperbolas lexicales

Aenigmata

Citationes

Asinus nihil intellegebat

Surdus erat, miselle

Acta est fabula.

(Dente, Favole per bambini molto stanchi)

De Lexico coronario novo

Longe afui rationibus variis: labor, oculorum infectio et idearum inopia me averterunt a blogo. Insuper, viro coronario flagrante, anxior et sollicitor et minus proclivis ad declarationem cogitationum mearum facta sum. Nunc tamen, lue deminuta et vacationibus  aestivalibus sinentibus, ad nugas meas revertor ne amatam linguam Latinam colere desinam.

In animo habeo igitur aliquid ad vos conscribere de novo Lexico idiomate vernaculo composito ab ignoto concive meo, qui verba et sententias ad luem coronariam pertinentes in linguam Cremonensem facete vertere decrevit, sicut in imagine quae sequitur legere potestis.

Ego pro parte mea tales sententias Italice vel Anglice vel Gallice expressas in linguam Latinam vertere conabor.

Lock down —> Omnia clausa sunt

Smart working —> Domi laborare

Asintomatico —> Nihil habet

Distanziamento sociale —> Paulum ultra mane

Picco —> In cacumine

Dispnea —> Spiritus deest

Assembramento —> Gallinarium

Pre triage —> Expecta ut a nobis inspiciaris

Autocertificazione —> Ubi iturus es?

Virus —> Foedum animal virus appellatum

Positivo —> Edepol! Id accepit.

Quarantena —> Clausi domi manere

Flash mob —> In maeniano strepitum facere

Crisis sanitatis publicae quoque risum movere potest…

 

De viris feminisque influentibus

In mundo uno globo facto vivimus. Societas universaliter conglobata nos tam proximos efficit ut quisque nostrum celeber fieri possit. Et celeberrimi reputantur qui influentes (Anglice influencers), ut ita dicam, solere appellamus. De viris feminisque agitur qui auctoritate plurimum valere videntur; queunt enim movere quendam gregem usorum et praesertim emptorum in potentia. Immo tam auctoritate pollent in reti universali omnium gentium ut decem per centum eorum opiniones reliquorum utentium, id est nonaginta per centum, formet. Numerosissimi enim sunt qui tales celebritates sequuntur; qua re sectatores (Anglice followers) nominantur.

Hi opinionum creatores de rebus differentibus tractant (de arte coquinaria, de vestium more, de medicaminis faciei et ita porro). Omnes imagines eorum ipsorum publicant in quibus saepissime res mercatorias ostentant, laute a mercium fabricatoribus soluti. In his imaginibus facile videri potest hoc hashtagum: #adv sive #ad, sicut in photographemate quod sequitur. Qui milies milium sectatores numerant, sicut Clara Ferragni, maxime influentes nuncupantur (Anglice top influencers). Quibus est numerus minor sectatorum micro influencers dicuntur.

Est etiam qui signi legatus (Anglice brand ambassador) appellatur, cuius officium est signum in nuntiis publicis notum reddere et facere ut magis vendatur. Clarus pedifollis lusor Christianus Ronaldus signi Helbalife legatus est.

Blogatores quoque influentes sunt. Ei enim bloga retialia creant in quibus constanter scribunt de variis rebus de quibus lectores certiores faciunt, sicut itineribus, deversoriis, mercibus, etc.; insuper, experientiis habitis, iudicia lectoribus perutilia exprimunt. Exempli gratia Tupisaravia inter viatores voluptuarios clarissima est.

Tandem sunt consumptores satisfacti, qui publice magnificant quoddam signum. Alii autem quendam modum alicuius rei faciendi tollunt sive quandam ideam patrocinantur, sicut qui adoptionem sustinent (Anglice advocate influencers).

Nec desunt fanatici (Anglice fan/enthusiast), id est qui recensiones bonas pro mercibus quibus utuntur non parcent.

Bene igitur dixit anno MCMLXVIII ille Andreas Wharola: “Futuro tempore unusquisque clarus erit per quindecim minuta”.

 

Die secundo mensis Novembris

“Nubes subsidunt lucidae in lacunis caeruleo colore candentibus et rami delabuntur in sole. Hoc est tempus in quo rideo, in quo lugeo; hoc est tempus in quo gratiam attendo; hoc est tempus in quo felix sum, in quo per rura vagor”. (PPP)

Petrus Paulus Pasolini (Bononiae die 5 Martii 1922 natus; necatus est Ostiae die 2 Novembris 1975)