Olim erat aquae stilla cui nomen erat Guttula.
Guttula vivacissima et curiosa erat. Quam ob rem, quodam die, stillula statuit nebulam, in qua habitabat, relinquere ut iter per terram inciperet. Dum lente in terram cadebat, Guttula pulchritudinem mundi sub se notavit. Vidit arbores, flores, animalia et homines qui eam ipsam ad eorum vitam necessariam putabant.
Ubi Guttula tandem terram attigit, in solum penetravit et plantas nutrire coepit. Quae uberes crescere coeperunt et fructus deliciosos producere, qui animantia et homines aluerunt. Ex illo tempore, Guttula iter cum aliis stillis per totum caelum facere gaudebat, ad firmitatem plantarum augendam, ad fluminum cursus implendos et ad mundi pulchritudinem servandam. Tamen, die quodam, stillae permultae vehementem tempestatem concitarunt, quae regionem percussit. Pluviae tam opimae erant ut flumina inundarent et ingens diluvium suscitarent. Guttula ob incommoda, quae provocaverat, etiamsi non culpa sua, dolore longe afflicta est.
Haec fabula nobis in memoriam revocat ut, etiamsi aqua donum pretiosum sit, devastationem, quando abundat, ferre possit. Maxime igitur interest ut omnes operent ad calamitates naturales, sicut inundationes, vitandas et gentes infirmas protegendas. Stillula nos docet etiam parvam aquae stillam magnam in mundo vim habere posse.